Osnovna ideja iz koje je ponikao metrički sistem, odnosno sistem jedinica zasnovan na metru i kilogramu,  nastala je za vrijeme Francuske buržoaske revolucije kada su, od platine, napravljena prva dva referentna etalona – za metar i kilogram. Ta dva etalona smještena su u Francuskom narodnom  arhivu u Parizu 1799. godine i  kasnije su postali poznati pod nazivima arhivski metar i arhivski kilogram.

Prema preporuci Francuske narodne skupštine, Francuska  akademija  nauka je zatim  izradila novi sistem jedinica koji bi trebalo da se upotrebljava u cijelom svijetu.

Kako bi se izbjegla raznolikost u upotrebi mjernih jedinica, 1875. godine predstavnici 17 država sastali su se u Parizu na diplomatskoj konferenciji o metru. Tada je  potpisan ugovor nazvan „Metarska konvencija“. Dakle, potisivanje „Metarske konvencije“ predstavljalo je početak formalne međunarodne saradnje u metrologiji sa ciljem obezbjeđenja jedinstvenog sistema mjernih jedinica u svijetu. Tada je osnovan Međunarodni biro za tegove i mjere  (BIPM) sa sjedištem u Parizu kojim upravlja Međunarodni komitet  za tegove i mjere (CIPM) i kojeg  imenuje Generalna konferencija za tegove i mjere  (CGPM), sastavljena od predstavnika svih zemalja potpisnica „Metarske konvencije“.

Države članice Metarske konvencije 1946. godine prihvatile su MKSA sistem (metar, kilogram, sekund, amper). MKSA sistem proširen je 1954. godine uključivanjem kelvina i kandele kao osnovnih jedinica za termodinamičku temperaturu i jačinu svjetlosti. Naziv Međunarodni sistem jedinica – SI (le Systeme International d’Unités) usvojen  je 1960. godine na 11. Generalnoj konferenciji za tegove i mjere (CGPM – Conférence Générale des Poids et Mesures). Ta verzija Međunarodnog sistema jedinica upotpunjena je i nakon 14. sjednice Generalne konferencije za tegove i mjere 1971. godine kada je, kao osnovna jedinica za količinu supstance, izabran mol.  Od tada Međunarodni sistem jedinica čine: kilogram, metar, sekund, amper, kelvin, kandela i mol.